Kur erdhi momenti që kishin pritur për muaj të tërë, burri mbante dorën e gruas së tij me forcë dhe emocion. Ajo ishte e lodhur, por e vendosur, ndërsa ai përpiqej të qëndronte i qetë, megjithëse brenda tij shpërthente ankthi e lumturia.

Infermieret i dhanë mundësinë të qëndronte pranë saj në sallën e lindjes. Sapo hyri aty, një ndjenjë tronditjeje dhe përgjegjësie e mbuloi tërësisht. Ai i pëshpëriste fjalë inkurajuese gruas së tij, por trupi i tij filloi të ndjente një marramendje të lehtë.

Kur erdhi momenti final dhe foshnja doli në jetë me një të qarë që mbushi sallën, gjithçka u bë e mjegullt për të. Papritur, burri ndjeu se dhoma po rrotullohej dhe pa mundur të qëndronte në këmbë, ai u rrëzua përdhe, i fikët nga emocionet e forta dhe tensioni i çastit.

Kur u zgjua, gruaja e tij qeshte me lot në sy dhe infermieret e ngacmonin me humor. “Ia dole, baba! Ndoshta jo aq mirë sa mendove, por ia dole!”

Tani, ndërsa mbante foshnjën e tij në krahë, me sytë ende të turbulluar nga tronditja, e kuptoi se ai moment i çmendur dhe i papritur do të mbetej përgjithmonë një kujtim që do ta qeshnin gjithë jetën.