Ishte një pasdite e qetë pranë liqenit, ku dallgët e lehta përkëdhelnin bregun dhe gjallesat përreth këndonin në harmoni me natyrën. Një burrë që shëtiste rastësisht, pa nga larg një fëmijë të vogël që lëvizte në ujë. Trupi i tij i brishtë dukej sikur po luftonte me ujin, dhe kalimtari vrapoi drejt tij me zemrën që i rrihte fort nga frika.

Por, kur u afrua, pamja që iu shfaq e la të shtangur. Fëmija nuk po mbytej, por po notonte me një qetësi të pabesueshme për moshën e tij. Ai po luante me dallgët, duke i përqafuar si të ishin miqtë e tij të lashtë. Më e çuditshmja ishte se pranë tij, një grup i vogël delfinësh po i qëndronin pranë, si roje besnike, duke i mbrojtur çdo lëvizje.

Kalimtari qëndroi aty, i mahnitur nga skena e pazakontë. Fëmija qeshte me delfinët dhe dukej sikur fliste me ta në një gjuhë që askush tjetër nuk mund ta kuptonte. Ajo çka kishte filluar si një moment ankthi, u shndërrua në një mrekulli të papritur, një lidhje e pabesueshme midis njeriut dhe natyrës.